Kinderen die niets liever doen dan naar school gaan, prachtige ritjes met de tuktuk en groot feest tijdens een voetbalwedstrijd. Maar ook: grote armoede, veel ongelijkheid en een corrupte regering. Marco Goovers, bestuurslid en voetballer bij onze vereniging, maakte het allemaal mee tijdens zijn maand vrijwilligerswerk op een schooltje in Cambodja. Hij blikt met ons terug.
Marco gaf les op een schooltje in een sloppenwijk in de stad Phnom Penh. Die school is van de Nederlandse stichting Beetje Beter. Die zoekt regelmatig vrijwilligers om er les te geven. Marco hield een uitgebreide blog bij, waar hij dagelijks zijn belevenissen deelde en veel foto’s postte. Dat is zeker het teruglezen waard. Even terugblikken met Marco is natuurlijk ook leuk.
Marco, laten we bij het begin beginnen. Hoe ben je op het idee gekomen om op deze manier vrijwilligerswerk te doen?
,,Het zit wel in me om anderen te helpen. Niet zozeer in mijn beroep – een baan in de zorg zou niets voor mij zijn. Maar wel als vrijwilliger, als onderdeel van mijn vrije tijd. Niks doen en aan de kant staan roepen wat anderen moeten doen, dat kan iedereen. Ik vind het mooi als mensen zelf in actie komen. Of dat nou in Cambodja is, bij de kerk of bij – bijvoorbeeld – Luctor Heinkenszand, dat maakt niet uit. Zo lang mensen maar beseffen dat dingen niet vanzelf gaan.”
,,Verder wist ik natuurlijk van tevoren al dat ik geweldige ervaringen op zou doen, en dat ik mezelf beter zou leren kennen op deze reis. Dat is ook zeker uitgekomen.”
Je had overal in de wereld heen kunnen gaan. Waarom juist naar Cambodja?
,,Ik heb eerst gezocht naar geschikt werk, en dan vooral naar een stichting of club die het werk aanbood. Ik wilde duidelijkheid over waar ik terecht zou komen, en of er bij de organisatie geen geld aan de strijkstok blijft hangen. Ik heb jaarverslagen opgevraagd, gesprekken gevoerd met meerdere stichtingen. Bij Beetje Beter kreeg ik echt een goed gevoel.”
,,Ik was ook wel een aantal keer in Azië geweest. Ik vind de cultuur er prachtig, maar heb ook de minder mooie kanten gezien. De situatie in Cambodja is apart. Er is daar bijna een hele generatie uitgemoord door de Rode Khmer, die eind jaren zeventig aan de macht was. Als je dat beseft, valt het echt op hoeveel jonge mensen je in dat land ziet. Of beter: hoe weinig ouderen. Dat geeft een bijzondere dynamiek, maar het is ook een probleem. De mensen die ervaring hebben, die anderen iets zouden kunnen leren, die zijn er grotendeels niet meer. Ze hebben daar echt hulp van buitenaf voor nodig. Daar kon ik een steentje aan bijdragen.”
Vertel eens over je werk op de school.
,,Ik gaf Engelse les aan verschillende groepen kinderen. En dan met name uitspraak. Die was bij veel kinderen erg slecht. Dit komt deels doordat leraren zelf ook een slechte uitspraak hebben. Het mooie was dat de kinderen heel leergierig waren. Ik zag wel vooruitgang in die paar weken.”
,,De kinderen keken enorm tegen me op. Ze zagen in mij van alles wat ze zelf willen bereiken, maar waar ze bijna geen kans op hebben. Ik ben westers, kan reizen maken, heb geld, spreek Engels. Ze denken dan dat je álles weet. Dat was wel eens ongemakkelijk.”
Je bent nu een poosje terug, hebt de boel een beetje laten bezinken. Wat is je het meest bijgebleven?
,,Allereerst de vrolijkheid van de kinderen, hun lach. Ze doen heel veel met weinig spullen. Alleen al het spelen: ze doen tikkertje, hinkelen, we hebben stoelendans gedaan… allemaal dingen die hier uit de tijd zijn. En dan hebben ze constant de grootste lol.”
,,Het moment dat me het meest bijblijft is de laatste dag op school. Toen besefte ik: ik ga nu terug naar mijn luxe wereld. Straks zit ik weer in mijn luxe huis, en leidt mijn luxe leventje. En zij zitten hier, in de stof en de smog en de armoede en met weinig kansen op een betere toekomst. Op dat moment beleefde ik heel intens hoe oneerlijk het verdeeld is in de wereld. En dat komt dan wel even binnen.”
Op je blog twijfelde je, terugkijkend, zelfs of je werk daar wel enig nut heeft gehad.
,,Vergelijk het met voetballen. Stel, je krijgt een trainer die jou vier weken lang allerlei nieuwe dingen leert, maar daarna weer verdwijnt. En er is niemand die de trainingen overneemt. Wat blijft er dan uiteindelijk hangen? Aan de andere kant: als niemand iets doet, gebeurt er ook niks. Heel veel druppels op een gloeiende plaat maken de hitte ook wat minder.”
Je hebt niet alleen maar lesgegeven. Op je blog vertel je ook uitgebreid over je avonturen in je vrije tijd.
,,Ja, ik heb ook de toerist uitgehangen, hoor. Je kijkt je ogen uit. Alleen het verkeer al… ongelooflijk. Je moet je er gewoon aan overgeven. Ik heb ook de stad en een deel van het land verkend, heb tempels bezocht, met monniken gepraat, ben met Cambodjanen uit eten geweest… Ik heb dus ook echt van het land zelf geproefd. Dat waren ook erg waardevolle onderdelen van de reis.”
Je bezocht ook een voetbalwedstrijd, een echte interland zelfs.
,,Ja, ik ben naar de wedstrijd tussen Cambodja en Irak geweest. In het Olympisch Stadion, terwijl er daar natuurlijk nooit Olympische Spelen zijn geweest… Er konden 40.000 mensen in, maar er zaten er zeker 60.000. Drie mensen per twee plekken, en ook nog eens alle trappen bomvol. Dat zou hier echt niet kunnnen.”
,,De sfeer was ongelooflijk. Iedereen begon al keihard te juichen als de keeper een simpele bal tegenhield. Ze hadden de wedstrijd ervoor met 14-0 verloren. Nu werd het maar 0-4. Dat was dus eigenlijk best goed. Iedereen vierde feest. Beter dan het chagrijn hier na een verloren wedstrijd, haha…”
Het blog van Marco is hier terug te lezen.
Recente reacties