Ook na de Pasen gaat het leven door. Dat gold voor Jezus, maar zeker ook voor Zondag 2. Een puntje
tegen de Marokkaanse vrienden van Bernard, DOSKO 3, en het lekkere weer leverde een Luctor ’s
Gravenpolder op wat ontzettend veel zin had om te voetballen.
Zoveel zin zelfs dat de Voorzitter voor de 3 de zondag op rij aanwezig was. Een unicum! Maar dat
betekende niet dat de rest van het elftal moeilijk was om te vullen. Een feestje van Obelix zorgde er
zelfs voor dat mensen bij Apollo niet echt zin hadden om te ballen. Misschien dat het vroege tijdstip
van 9.00 vetrekken er ook wat mee te maken had. 10.30 moest er namelijk al afgetrapt worden in
Putte. Gelukkig zijn er ook mensen in ’s Gravenpolder die een hekel hebben aan Obelix en die wel
graag wilden voetballen en zijn feestje links lieten liggen; Pascal en Michel Korsuize en onze held
forever Robin Vermeulen (voor de mensen die het vergeten zijn; ooit de winnende tegen Patrijzen 3).
Het foute pyjamafeest had zijn sporen nagelaten en verschillende spelers kwamen met kleine oogjes
aan op de parkeerplaats. Joerie Flodder gluurde nog even naar de tennismeisjes en we konden
vertrekken naar het Brabantse. Zonder Der Jan, maar met de terugkeerde Lau aan de zijlijn. Zijn
gebroken sleutelbeen weerhield hem er niet van om de vlag te hanteren vandaag. En wat moet die
man anders he?!
Het opgeleverde punt en het matige spel van Arno hadden zijn weerslag op het elftal. Wat een start;
fel, geconcentreerd, lopende mensen (sommige kunnen nu eenmaal ook niet sneller), kantelen,
knijpen en dat allemaal onder bezielende leiding van Arno. Hij stuurde zijn team ouderwets aan en
zorgde zelf voor de 0-1. Een wereldgoal van 20 meter. Een vlammend schot in de kruising die je
tegenwoordig alleen maar Perr Schuurs nog ziet maken voor Fortuna Sittard.
Voor rust nog wel een kleine domper omdat Grenswachters uit het niets de 1-1 maakte, maar dat
mocht de pret niet drukken.
Zijn koninklijke hoogheid Sjoerd moest in de rust weg en dat betekende een zware taak voor onze
Bernard, hij moest het klusje alleen zien op te knappen voorin. Maar ondersteund door een
welwillend Luctor, werd het klusje geklaard. Bernard schopte vlak voor tijd de 1-2 binnen na een
afgeslagen corner van Joerie en de terugkeerde Niels, die we ook gewoon 8 weken kwijt waren, schot
in blessuretijd de 1-3 tegen de touwen.
Kortom; Zondag 2 heeft de weg weer om hoog gevonden. Hoe mooi zou het zijn als we in ons laatste
jaar van ons bestaan nog een rol van betekenis kunnen spelen in de competitie? Of zou er een
wonder a la Pasen gebeuren en bestaat Zondag 2 ook volgend seizoen nog gewoon?!
Wie er volgende week weer meedoen is altijd een verrassing, maar wat geen verrassing is, is dat
koploper WVV’67 2 op bezoek komt. Uit werd er verloren met maar liefst 10-2.
We hebben wat goed te maken! Tot zondag, 11.00 in Heinkenszand.
Recente reacties